Dünyanın önde gelen Başkentlerinden Londra’nın Belediye Başkanı Boris Johnson, ayni zamanda batı Londra’nın mütevazı takımlarından Fulham FC takımının onursal başkanıdır...
19 Haziran 1964 doğumlu Johnson, görev süresince hakkında sayısız soruşturma açılmasına rağmen üç kez üst üste Londra Belediye Başkanlığına seçilmiştir. Futbola olan ilgisi ile de bilinen Johnson, belediye kaynaklarını Fulham FC takımına aktarmasının etik olmadığı konusunda defalarca uyarılmış, ama o bildiğini okumaya devam etmiştir. Göreve geldiği günden bu yana, en büyük rüyasının, aslında çocukluğundan beri hayran olduğu Arsenal takımının başkanlık koltuğuna oturmak olduğunu her fırsatta yineleyen belediye başkanı, gençlik yıllarında Liam Brady’e, Frank Stapleton’a hayran olduğunu sıklıkla dile getirir. O yıllarda Arsenal takımını, şimdilerde tarih olmuş Highbury stadının North Bank tribününde sürekli izlediğini, Arsenal’ın çifte kupa kazandığı 1971 senesinin hayatında önemli bir yeri olduğunu her fırsatta tekrar eder.
Günün birinde Arsenal başkanı olursa, Londra’ya Arsenal takımına yakışan bir stat yapacağını vurgulayan Johnson, Londralı iş adamlarını da arkasına alarak Arsenal takımını şampiyonluğa oynatacağının sözünü vermiştir. Arsenal taraftarları arasında hiç sevilmeyen Johnson, iki takım arasında oynanan maçlarda sürekli aleyhte tezahüratla karşı karşıya kalmış, sıklıkla Arsenal’ın kır saçlı başkanı Peter Hill Wood ile yaşadığı hararetli kavgalar nedeniyle gazetelerin spor sayfalarına taşınmıştır. Bu ikilinin mahkemelik olmuşluğu bile vardır.
Alt liglerden aldığı Fulham FC’yi, belediyenin para musluklarını sonuna kadar açarak Premier lige çıkarmasına rağmen, Arsenal kadar büyük bir taraftar desteğine sahip olmayan Fulham’ın, 25,678 kapasiteli Craven Cottege stadında oynadığı maçlarda umduğu sansasyonu yakalayamayan Johnson, yeri geldikçe Arsenal takımın Emirates stadında 60,000 taraftar önünde oynadığı maçlara gıpta ettiğini söylemektedir.
***
Johnson’un, Arsenal başkanı olmak için yanıp tutuştuğu zamanlarda, Arsenal takımında ne yazık ki işler iyiye gitmemektedir...
İngiliz futbolunun en köklü takımlarından Arsenal, Başkent takımı olmasına karşın taraftarının istediği başarıyı bir türlü yakalayamamakta, üstelik gün geçtikçe kulüp borç batağına sürüklenmektedir. Bir kulüp başkanının başarısı, görevde bulunduğu süre içinde ki icraatları, kulübüne kazandırdıkları ile ölçülecek ise, kır saçlı başkanı Peter Hill-Wood’un görevde bulunduğu 13 senede karnesi zayıflarla doludur. Aslında onun Arsenal takımının başkanı olmasının hikâyesi de ilginçtir. Zamanında, Arsenal’ın komşusu ve ezeli rakibi Tottenham Hotspurs takımında yönetici iken, Tottenham’ın başkanı olmak istemiş, ancak bunu başaramayınca Arsenal takımına başkan olmuştur.
Ancak onun başkanlık dönemi, kulüp adına tam bir fiyaskodur. Hal ve gidiş hepten zayıftır. Koltuğa oturduğu günden beri, beraber çalıştığı teknik direktör sayısı otuza yaklaşmıştır. Yedi düvelle kavgalıdır. Sevmeyeni, seveninden kat be kat çoktur.
Ayni zamanda Manchester United takımının kongre üyesi olması ile bilinen başkan, geçen süre zarfında birkaç kez istifa etmiş ama ne hikmetse her seferinde koltuğuna geri dönmüştür. Bir zamanlar tıka basa dolu tribünler önünde oynayan Başkent takımı, her sezon sayısız futbolcunun ‘geçerken uğradığı’, kulübün kasasının bağımsız denetimlerden uzak yönetildiği, çoklarına göre aslında hiç yönetilmediği, bölünmüş, yıpranmış, küçülmüş bir camia haline gelmiştir. Bedava bilet/kombine rüşveti ile taraftar bölünmüş, takımı karşılıksız sevenler tribünlerden çekilmiştir. Bir zamanlar esmiş kükremiş takımın düştüğü durumu görenlerin yürekleri sızlamaktadır.
Onca bedava bilet/kombineye rağmen, her geçen sezon takımın batağa daha çok gömülmesi karşısında yönetim ve başkana olan tepkiler artmış, tribünler her maç gününde isyanları oynamaktadır. Zaten kulüp yönetiminde, gerçek Arsenal’lı sayısı bir elin parmaklarını geçmemektedir.
Başkent semalarından aşağılara bakınca ortaya çıkan hazin futbol görüntüsü budur…
***
Günlerden bir gün, artık bıçak kemiğe dayanmış olmalı ki, Peter Hill-Wood kulüp başkanlığından istifa ettiğini, ancak kulübü sokaktan geçene bırakmayacağını, bundan sonra kulübe ‘Onursal Başkan’ olarak devam edeceğini açıklar. Arsenal tarihinde ilk kez, bir başkan traji-komik bir durumda kendi kendini ‘Onursal Başkan’ tayin etmiştir.
Aslında onu yakından tanıyanlar, onun başkanlığı bırakacağına asla inanmaz…
***
Nihayet Boris Johnson’un beklediği gün gelmiştir. Arsenal’ın çıkış yolu yoktur. Borç kapıya dayanmış, alacaklılar homurdanmaya başlamıştır. Takımın hali içler acısıdır. Johnson’un rüyasının gerçek olması yakındır. Ancak, İngiltere kanunlarına göre, bir belediye başkanı ayni zamanda kulüp başkanı olamayacağı için, Arsenal başkanlığına küçük oğlu Milo Arthur Johnson talip olur. Daha düne kadar kanlı bıçaklı olan ‘Boris Family’ ve kır saçlı başkan bir anda yeni bir yönetim oluşturarak küçük Boris’in Arsenal takımına başkan olmasını sağlar. Böylece Arsenal içinde bulunduğu borç batağından belediye başkanının olanakları sayesinde kurtulacak, Boris ailesinin de Arsenal başkanı olma rüyası gerçekleşecektir.
Üstelik transfer sezonun bitmesine birkaç saat kala, Fulham’ın başarılı savunma oyuncusu Brede Hangeland ile birlikte ilk onbirin önemli futbolcuları Paul Konchesky, Aaron Hughes, Damien Duff, Andy Johnson Fulham takımından Arsenal’e şipşak geçiş yapar. İngiliz futbolseveri bu ‘kamuflajlı birleşmenin’ etik olmadığını savunsa da, kimileri bunu ‘futbol zinası’ olarak tanımlasa da, mesele oldu-bittiye getirilir.
Düne kadar Boris ailesine tribünlerden hakaretler yağdıran Arsenal taraftarı, bir anda ‘Başkanın Adamı’ olur…
İngiltere futbol federasyonu durumu şaşkınlıkla izlemektedir…
***
İsimler ve takımlar gerçek olsa da, yukarıda yazılanlar İngiltere futbolu adına bir hayal ürünüdür ve gerçek olması asla mümkün değildir.
Zira o diyarlarda futbol, kulüpleri rant kapısı haline getirmişler tarafından yönetilmez, hakkında sayısız soruşturma açmış belediye başkanları futbol kulüplerine el atamaz. Zira o diyarlarda taraftarları kombine bilet rüşveti ile satın almak mümkün değildir. Zira o diyarlarda hukuk ve adalet siyasileşmez, yargı her zaman bağımsızdır, kanun önünde herkes eşittir. Ve belki en önemlisi, ne Fulham FC’nin, ne de Arsenal takımının taraftarları böylesine bir ahlak dışı birleşmeye izin vermezler. Takımlar asla ve asla tarihlerini para karşılığında satmazlar.
Zira o diyarlarda taraftarlar, ‘Başkanın Adamları’ değil, takımlarının gerçek sahipleridir.
Zira o diyarlarda futbol, kötü bir çadır tiyatrosu değildir…
